Epoki wyznaczane drewnem

 Historia meblarstwa bardzo często, zupełnie niesłusznie, uchodzi za zagadnienie bardzo nieciekawe i krótkie. Owszem, opracowania na temat meblarstwa, nie posiadają tak obszernych monografii  jak chociażby historia literatury czy architektury. Jednakże wymaga ona pewnej umiejętności, czy też orientacji z pogranicza zagadnień historyczno-politycznych, gdyż w bardzo wielu przypadkach, terminologia ta posiada wiele odniesień do ówczesnych władców historycznych lub tradycji narodowościowych, które wędrując wraz z podróżnikami,, ulegały całkowitemu zakorzenieniu w nowej Ojczyźnie.

Drewniana kronika epoki

Jednym z kryteriów podziału  historii meblarstwa na poszczególne epoki i style, jest określenie dominującego w danym momencie rodzaju drewna. Gatunek drewna, jego pochodzenie, wybarwienie, specyfika faktury, oraz współczynnik wytrzymałości, to cechy, które w kluczowy sposób wpływają na wygląd drewnianego mebla. Co więcej, dają one niepodważalne świadectwo o danej epoce. Charakteryzując jej preferencje estetyczne, bogactwo, rozwój handlu oraz techniczne możliwości w imporcie egzotycznych gatunków drewna

Długowieczny dąb

Epoka dębu trwała przez całe średniowiecze i renesans aż do wyparcia tego gatunku przez drewno orzechowe na początku XVII wieku. Dąb był najpopularniejszym gatunkiem gotyku, a dębowe deski służące do wykładania ścian importowano do Europy północnej od XIV wieku. Drewno dębowe ceniono ze względu na jego ogromną trwałość i odporność na grzyby i robactwo. Jest jednak bardzo trudny w obróbce. Proces suszenia dębu jest nieporównywalnie dłuższy od czasu schnięcia innych surowców drewnianych  i nawet po wyschnięciu ma tendencje do odkształceń. Ze względu oporność wykazywaną przez drewno debowe w procesie obróbki, wszelkie zdobienia tych mebli, ograniczają się wyłącznie do płytkiej dekoracji snycerskiej.  Z upływem czasu drewno dębowe szlachetnieje zmieniając nieco kolor na bardziej wyrazisty. Dąb przeżył swój renesans pod koniec XIX wieku, gdy w ramach nurtów historyzujących nawiązywano do tradycji prostego i funkcjonalnego meblarstwa okresu kolonialnego.

Orzech – zawsze w alternatywnie

W meblarstwie epoka dominacji orzecha trwała od 1660 - 1730 r. obejmując style Restauracji (angielskiej), William & Mary i Queen Anne, czyli epokę baroku. Orzech zmonopolizował XVIII przemysł meblarski, stanowiąc alternatywę dla znacznie droższego surowca, jakim było importowane drewno mahoniowe. Orzech to twarde i mocne drewno, przewyższające jednak drewno dębowe pod względem podatności na obróbkę. Cecha ta pozwala na produkcję mebli o znacznie bogatszej oprawie snycerskiej. Opanowanie umiejętności tarcia cienkich desek umożliwiło wykonywanie pokrywanych orzechem mebli o konstrukcji dębowej.

Znaczący gość zza Oceanu

Mahoń znany był w Europie od czasów hiszpańskich wypraw geograficznych, jego ojczyzną jest Honduras, ale zastosowanie mają również gatunki o bardzo różniących się właściwościach pochodzące z południowej i centralnej Ameryki i z Afryki. Największą popularność mahoń zdobył w XVIII wieku, w czasach rokoka i klasycyzmu stając się podstawowym materiałem mebli projektowanych przez Chippendale'a i Sheratona. Od 1750 r. wyparł orzech w meblach najwyższej jakości. Był szeroko stosowany również w epoce empiru europejskiego i amerykańskiego a także do wyrobu mebli wiktoriańskich. Ze względu na wysoką cenę najczęściej stosowany był w postaci fornirów.

Umiłowane drewno arystokracji

Satynowiec (drzewo atłasowe, drzewo satynowe) to ulubiony materiał epoki Ludwika XV (rokoko) i Ludwika XVI (klasycyzm), stosowany przez takich projektantów jak Chippendale, Adam, Sheraton w postaci fornirów i inkrustacji. Hepplewhite używał satynowca jako tła do polichromowanych medalionów. Wiek satynowca trwał od 1765 - 1800 r., gdy w technice meblarskiej dominowały delikatne w kolorystyce i fakturze forniry.

Wiek sosny

XXI wiek to wiek sosny. Łatwy dostęp do surowca, w połączeniu z jego niezwykle elastycznymi właściwościami, pozwoliły na skuteczne zdominowanie przemysłu meblarskiego przez lite drewno sosnowe.  Meble wykonane z litej sosny docenia w szczególności alergicy. Elektrostatyczne właściwości tego surowca utrudniają gromadzenie się kurzu w pomieszczeniach. Co więcej,  wysoka higroskopijność sosny, pozwala na zachowanie równowagi pomiędzy wilgotnością drewna warunkami panującymi wewnątrz pomieszczenia. Niezwykłe bogactwo wyboru sosnowych mebli, pozwala na dopasowanie tych produktów do praktycznie każdego pomieszczenia. Od stylowych mebli rustykalnych, poprzez klasyczne wyroby meblarskie, aż do zupełnie nowoczesnych mebli sosnowych. 

Poszukujesz dodatkowych informacji?

Pozdrawiamy 

ForestBee