Klika słów o parowaniu drewna

Głównymi celami parowania jest zmniejszenie naprężenia w drewnie, jego sterylizacja, uplastycznienie, zmiana zabarwienia itd. Procesowi parowania poddaje się drewno okrągłe, które nie uległo jeszcze procesowi skrawania na fornir, obłóg lub okleinę. Zabieg ten pozwala na  zmniejszenie siły potrzebnej do skrawania.

Temperatura pary biorącej udział w obróbce drewna wynosi 113 C. Cały proces obywa się w tak zwanych dołach  parzelnianych. Parzelnie starszego typu cechują się bardzo prostą konstrukcją. Są to bowiem obłożone betonem głębokie doły z betonową pokrywą wyposażoną w uszczelkę wodną. Parzelnie nowego typu swoim wyglądem przypominają konwekcyjne suszarnie komorowe. Dna nowoczesnych parzelni wykładane są  rurkami perforowanymi, odpowiadającymi za transport pary wodnej. Zdarza się, że rurki umożliwiające przepływ pary zastępuje wypełniona wodą wanna, w której znajduje się ogrzewana olejem nagrzewnica. Wytworzona w ten sposób para posiada bardzo wysoki stopień wilgotności, dzięki czemu stwarza drewnu doskonałe warunki do parowania. Jeżeli zakład stolarski dysponuje wysokociśnieniowym kotłem parowym, para wodna wydobywająca się z tego typu urządzenia, nie będzie posiadała dostatecznego stopnia wilgotności, co w efekcie będzie prowadzić do pękania i paczenia się drewna.

Proces parowania jest niezwykle istotny. Pozwala on na redukowanie naprężeń wewnętrznych do jakich dochodzi w drewnie. Podczas wzrostu drzewa, szczególnie bukowego, powstają naprężenia wzrostowe. Gdy przyrastają komórki drewna na średnicy, część środkowa jest ściskana a zewnętrzna rozciągana. Naprężenia te, gdy drewno rośnie pozostają w równowadze. W chwili ścięcia i w wyniku dalszej obróbki równowaga ta zostaje zakłócona co powoduje liczne pęknięcia i odkształcenia. W ekstremalnych przypadkach dochodzi do pęknięcia kłody już po ścięciu. W takich sytuacjach aby powstrzymać dalsze pękanie, stosuje się klamrowanie. Polega to na wbiciu w pień łącznika w kształcie litery U lub S tak aby uniemożliwić dalsze pękanie drewna. Klamruje się najczęściej od strony czoła pnia. Proces parowania pozwala na zmniejszenie lub całkowite pozbycie się tych naprężenia co skutkuje większą stabilnością wymiarową.

Cały proces redukcji naprężenia zachodzącego w drewnie, ma na celu nadanie surowcowi odpowiedniej plastyczności, w taki sposób by mogło one zostać poddane gięciu. Proces plastyfikacji drewna polega na uplastycznieniu ligniny (lepiszcze pomiędzy komórkami drewna). Uplastycznienie ligniny zapewni możliwość przesunięcia się komórek między sobą co pozwoli na skrócenie się warstwy drewna na dole i wydłużenie u góry lub odwrotnie. Zapewni możliwość wygięcia. Proces ten daje nam duże możliwości gdyż drewno można rozciągnąć maksymalnie wzdłuż włókien o ok. 1%.